دشمن جان

د شمن جا ن من ای بوا لهو سا ن

بخدا دامن پر هیز شده است 

خو ن اگر می رو د از دیده ی من

جا م صبریست که از که لبر یز شده است

همچو کوری که بجو ید راهی

دست بر سینه ی دیوار کشم

بهر دلجو یی خود نقش امید

گاه در پرده پندار کشم

آرزومند یکی مهر م و نیست

آنچه هم هست زخود خوا ها نست

مهر اینا ن که رو ند از پی سود

داستا نیست که پی  پا یا نست