گلا یه(محمد زهری)

هر حکایت ،شکایتی ا ست

قصه ای ،زغصه ای ا ست

از غروب آشتی کنا یتی ا ست

نه دگر کبو تر د لی که پر زند

در هوای پاک وروشن نوید

خو گر فته با غبار  راه

دیده ی سپید

سینه ی سیاه

هر دریچه ای که باز می شود

از شکاف آن

دست استغا ثه ای دراز می شود

هر ترانه ای ساز می شود

با خمیر لحظه ها ی بی درنگمان

مایه ی گلا یه ای است

آفتا ب و ماهتا ب

آفریدگار سایه ای است

ای شکو فه های خرم بهار

خسته ایم

بسته ایم

تا در این خزان جا ودان نشسته ایم

ای ستا ره های آسمان پا ک

مانده ایم

رانده ایم

تا به خاک تیره دل نشانده ایم

گوش ما پر از دریغ روزگار

خود چو روسپی در انتظار سنگسار

هر حکایتی ،شکایتی است

قصه ای ز غصه ای است

از غروب آشتی کنا یتی است