دیوار (محمد علی بهمنی)

من از چه چیز توای زندگی کنم پرهیز

که انعطاف تو ،یکسان نشسته در هر چیز

تفاهمی است میان ومن وتو و گل سرخ

رفاقتی ا ست میان تو ومن و پاییز

به فصل فصل تو معتا دم ای مخدر من

بجوی تشنه ی رگهای من بریز ،بریز

نه آب و خاک که آتش ،که باد می داند

چه صادقانه تو با من نشسته ای من نیز

ا سیر سحر کلام تو ام ،بگو بنشین

مطیع برق پیام توام،بگو برخیز

مرا به وسعت پروازت ای پرنده مخوان

که وا نمی شود این قفل با کلید گریز