آزار (محمد زهری)

هوای خانه سنگین ا ست وافسرده ا ست

گلی بی آب در گلدان روی میز پژمرده ا ست

صدای بوسه یا موج طنین خنده ای مرده ا ست

غبار آیینه پوشیده راه جلوه های پاک را بر خویش

چراغ سقف لرزا ن ا ست از تشویش

ورق های کتا ب نیمه بازی ،منتظر مانده ا ست دست آشنایی را

نشسته گربه ی شیطان و نا آرام و بازیگوش

کنار پنجره ،بی حوصله ،اندوهگین و خا موش

سراپا پرده و  دیوار وایوان گوش

که شا ید بشنود از خا نه ،گلبا نگ صدایی را

ویا بر سنگفرش کو چه ریزد پرتو فانوس

به همراه نفس های شتاب آلود دلبندی

که جا ن را می شکو فاند زرستا خیز لبخندی

نفس را می فشا رد لحظه ها ی حسرت و افسوس

که با آن یاد آرام و قراری دل نشین باشد

نوازش های دستی نازنین باشد

میان حلقه ی چشمان من برق نگین باشد

چه آزاری ا ست در این لحظه هاویادها ،بیگا نه بو دن با شکیبا یی

چه آزاری ا ست تنهایی